آخرین دیدار

همیشه اتفاقهای مهم زندگی چه تلخ و چه شیرین باعث می شه یه تاریخ توی ذهنت خاص بشه ، امروز برای من از همون روزهاست . الان که چهار سال از اون روز می گذره لحظه لحظه اش هنوز برام زنده اس و مطمئنم که اگه بیست سال دیگه هم بگذره چیزی از خاطرم پاک نمی شه . 

چهار سال پیش که دقیقا یادمه روز سه شنبه بود ، داداشی تلفنی بهم خبر داد که بابا فردا عمل می شه امروز حتمابرو بیمارستان و ببینش و من برای آخرین دیدار با بابا مدیون اصرار داداشی هستم . وقتی رسیدم بیمارستان  یک ساعت از ملاقات مونده بود ، بابا کنار در اتاقش توی راهرو چشم انتظار یه چهره آشنا وایساده بود چون هنوز بقیه هم نرسیده بودن . وقتی منو دید با خنده و شادی اومد جلو و بغلم کرد و با تعجب گفت : ای پدر سوخته اینجا چیکار می کنی مگه سر کار نبودی . گفتم : چرا اما اومدم ملاقات دیگه ، شنیدم فردا عمل می کنی و دیگه راحت می شی از این بیمارستان . چشماش پر از اشک شد و گفت : تا خدا چی بخواد .

تمام حرفهایی که بینمون رد و بدل شد کامل و بدون نقض تو ذهنمه ، موقع خداحافظی وقتی بغلش کردم گریه می کرد و بهش دلداری دادم که اصلا ترس نداره بیهوشت می کنن و وقتی بهوش بیای همه چیز تموم شده ، ساعتشو از دستش باز کرد و گفت اینم مال تو ، این ساعت چهل ساله که با منه عجب ساعتی بود ، گفتم بذار تو کشوت وقتی از اتاق عمل برگشتی دوباره دستت کنی ، خندید و گفت : نه ، دست تو باشه بهتره . همه رو تا در آسانسور بدرقه کرد و دوباره بوسید و من هیچ وقت اون پرده اشکی که توی چشماش بود و فراموش نمی کنم .

اگه می دونستم که این آخرین دیدار ِ انقدر سفت و محکم بغلش می کردم که بوی تنش برای همیشه تو ذهنم باقی بمونه اما تنها چیزی که بهش فکر نمی کردیم این بود که بابا از اتاق عمل بیرون نیاد . 

در بیمارستان قلب تهران روزی ده ها نفر عمل جراحی می شن و بر می گردن به زندگی قبلی اما در این میون فقط بابا بود که بعد از بیهوشی دیگه چشماشو باز نکرد و ما رو برای همیشه تنها گذاشت . حالا من موندم و یه دنیا حرف و خاطره و تعدادی عکس و یه ساعت قدیمی که فقط رو نبض بابا کار می کرد .