باورم نمی شه

زمان مثل برق و باد داره می گذره و من با وجود بنیامین که امروز یازده ماهش کامل شد اینو خیلی بیشتر حس می کنم ، باورم نمی شه که تقریبا هفت ماهه اینجا چیزی ننوشتم ...

بعد از سه سال و اندی بالاخره کوچ ما به حقیقت پیوست ، هنوز باورش برام سخته ، من اینجا تو محل کارم دارم روزهای پایانی رو سپری می کنم و اسباب و اثاثیه ام تو رامسر داره خاک می خوره تا برم سراغشون و زندگی متفاوتی رو شروع کنیم . 

دلم برای تمام این روزها تنگ می شه و حتما از اینکه اینجا رو رها کردم به پشیمونی هم خواهم رسید اما از طرفی هم سعی می کنم از این تغییر به خوبی استقبال کنم و از روزهای باقی مونده در تهران استفاده خوبی بکنم ، دارم به این فکر می کنم که تولد بنیامین هم بگیرم و بعد دیگه راستی راستی بریم اما نمی دونم همسر می تونه تا پایان اردیبهشت این دوری رو تحمل کنه یا نه