من دارم تو آدمکها می میرم تو برام از پریها قصه می گی

خسته شدم از این بحثهای سیاسی بی حاصل که نتیجه اش چیزی نیست جز تیره و  تار کردن نگاهت به زندگی . احساس پوچی بهم دست می ده وقتی به تمام جنبه های زندگیم فکر می کنم ،چه عاطفی ، اجتماعی ، اقتصادی ، مذهبی ، سیاسی ، انگار به ته خط رسیدم دیگه هیچ ریسمانی نمونده که بتونم بهش چنگ بزنم و خودمو بالا بکشم همین وسط موندم و جالب تر اینکه وسط این حال و هوای نامناسب دوستی زنگ زده تا از من برای شروع زندگی جدیدش مشاوره بگیره .

وقتی حرف می زد اشک تو چشمام جمع شده بود و دلم برای خودم می سوخت دوست داشتم با یه جمله حالم و می فهمید اما مگه می شد . اولش چیز زیادی از حرفاش نفهمیدم اما زود به خودم اومدم و سعی کردم خودمو از یاد ببرم تا بتونم حداقل شنونده خوبی باشم . هر بیشتر پیش می رفت بیشتر به حالش قبطه می خوردم حاضر بودم حال الانش و به بالاترین قیمتها بخرم .

خوشبختانه اون جواب آخر و خودش داده بود و کار تمام شده بود و این بار سنگینی رو از دوش من برمی داشت ، فقط احتیاج به تائید داشت که من همون چیزایی رو بهش گفتم که دوست داشت بشنوه ، استرس داشت و نیاز به دلگرمی و من چه احمقانه حرف های قشنگی رو که دیگه هیچ اعتقادی بهشون نداشتم تحویلش دادم . درست و غلطش و نمی دونم اما همین قدر می دونم که نمی تونستم اول راه پرتش کنم به سیاه چالی که خودم گرفتارش شده بودم .

به امید روزهای روشن زندگی این دوست عزیزم .